ŞİİR VE HAYAT

Ne kadarda kolaydı senin için Sadece bir kaç kelime döküldü dudaklarından Bitti, unut dedin ve gittin, hiç düşünmedin Ben ne olurum, ne yaparım sensiz Nasihat gibiydi son sözün, Unut dedin sanki çok kolaymış gibi Dinledim sözünü.... Unut dedin ya, bak unuttum seni Kalmadı senden hiç bir hatıra, Ne gözlerin geliyor aklıma, nede hayalin Dilime yasakladım çoktan adını Yokluğun da  acıtmıyor artık  canımı Oldu son dileğin, bak unuttum seni Kolay olmadı elbet, kaç kare yemin ettim Kaç kere vazgeçtim yemininden Yanına gelip çocuk gibi ağlamak istedim dizlerinde Kaç kere elim gitti telefona duymak için sesini Kaç kere bekledim köşe başlarında,  Bir kere görmek için seni Yüreğimi ellerimle sökmek gibi bir şey seni unutmak Oldu bak istediğin Unuttum seni Seninle başlar biterdi günüm Yüzün günüme güneşim Geceme yıldızım gözlerin Dünyam senden ibaretti benim Seni unutmaksa kıyametim  Oldu bak istediği unuttum seni Aşkın yaşama sebebimdi benim Şu hayatımın anlamıydın Sen canıma candın benim Canım

Bir efsaneymiş bir masal, evvelden ezele Umutsuz kalplere anlatılan Kahramanı bazen Leyla ile mecnun Bazende Ferhat ile şirin Oysa ki hiç var olmamış aşk Ne bir ömre bedel anlar varmış Ne dillere destan sevdalar Nede unutmayan aşıklar Dilden dile dolaşan bir yalamış aşk Anlamsız iki kelimeymiş "Seni seviyorum" En çabuk en çok söylen  yalan Elele, gözgöze,  bir ömür diye edilirken Üç günde dönülen yeminmiş aşk  

Bir yıl daha geçti senden uzakta Geçti Bir İlk bahar bir yaz ve sonbahar Geldi sonunda hüzün mevsimi Sararan  yaprak misali gençliğim Savrulup gidiyor ömrümden Gel benim sana ihtiyacım var Şimdi  hüzün yağmurları yağarken    Gri gökyüzüm ne kuşlar uçar Ne ebem kuşağı uzanır kırlarıma Ne çicekler kaldı bahçelerim de Nede uçuşan kelebekler İçimde ki çocuk  çoktan öksüz Bu daha başlangıç biliyorum Şimdi geceler daha uzun daha karanlık Yüreğimi avucuna almış üşütürken yalnızlık Benim sana ihtiyacım var Yaklaşıyor  ömrümüm son mevsimi Vurmadan son fırtınası başım yağdırmadan karları içimdeki son umudu soldurmadan ayazı Gel baharım benim sana ihtiyacım var  

Sonbaharın hüznü düşünce yazına Seni delice seven beni hatırla Yalnızlığın ayazı düşünce ruhuna Yaşadığımız o mutlu günleri hatırla Sararıp düşen her yaprakta Rüzgarın saçlarını her okşadığında Pencerene düşen her bir yağmur damlasında Seni seven beni hatırla Dinlediğin bütün şarkı, okuduğun her mısrada Hatıralar düşünce bir bir aklına Gözlerinin buğusu düştüğünde toprağa Seni seven beni hatırla  

Dün gittiğim bir meyhanede Oturdum köşede bir masaya Pek sevmesem de kasvetli havasını Söyledim bir büyük rakı yanına üç beş bir şey Aldım kadehten bir yudum yanında sigara Çektim derin bir nefes ve bıraktım İçime hasretim gibi dolan dumanı Ve bizi düşündüm niye olmadı neden yapamadık Ayıpladım kendi kendime öfkelendim O kadar kaybetmişim ki kendimi  masayı yumruklamışım.. !! Aklımda cevabını alamadığım sorularım İçimde  kırıklığım, kırgınlığım Karşımda gerçekmiş gibi oturan Omzuma dokunan el ile  dağılan bir hayalken sen Ağarmış saçları ile yaşlı bir adam Oturdu masaya ve dedi ki anlat bakalım evlat Olmaz böyle geldiğinden beri Bir şeyler mırıldanıyorsun Anlat içinde biriken derdi anlat  yoksa Perişan eder aşkın açısı hiç bir derde benzemez İçen içe bitirir seni Dedim ki...... Nasıl anlatayım nereden başlayayım Yüreğime dağ gibi oturan yalnızlığımı mı ? Kavuştuğum anda yüreğime oturan hasreti mi? Yada içimde yanan yangınları  mı Söyle bana Hangi birini anlatayım Anlatsam dinler misin

Benden bu karar direnmeyi bırakıyorum Kabul ediyorum ayrılmayı olmadı olmayacak  da bizden bir halt en başından belliydi. Zamana yazılmış bir oyunun; Yazanı, yönetmeni, baş rolü sen ben ise alelade bir figürandım sadece Ben bırakıyorum oynamayı yolun bahtın açık olsun Bir hiçe harcamışım ömrümün bir parçasını Hata bende senin için uyardılar da ben tıkladım kulaklarımı Daha  yeni anlıyorum içinde bulunduğum yalanı Benden bu kadar yolun bahtın açık olsun Ne sen değişirsin nede ben senin yoluna giderim Bir karakterim var benim,  kendimce doğrularım Ne değişirim, doğrularımı göz ardı ederim Vazgeçtim senden yolun bahtın açık olsun Çıkmayayım artık birbirimizin karşısına Bırakalım hayatımızı kaderin akışına Sana göre en başından yanlış olanı düzeltiyorum Gidiyorum ben kendi yoluma Yolun bahtım açık olsun  

Bilmiyorum Sorma bana nasılım ne yapıyorum Gittiğin günden beri viraneyim Öyle paramparça olmuş durumdayım Bir daha toparlanır mıyım bilmiyorum Cennetim gözlerindi, kalbin miracım Seni sevmek en büyük günahım Cennete kovulan bir kul gibiyim Bir daha kavuşur muyum bilmiyorum Yıllarım  boşa gitti, ağardı saçlarım Yüreğimde ağır yük pişmanlıklarım İyileşmez ruhumda açtığın yaralarım Kaç ay kaç yıl yaşarım bilmiyorum                                CANER TÜRE  

SEN SEN İçimdeki umudu yeşerten su gibiydin Gittin kurudu bütün bahçelerim Yüreğimi ısıtan ateşti aşkın Gittin buz kesti her yanım SEN Işığımdın benim dünyamı  aydınlatan Gecelerimde yıldızımdı gözlerin, yüzün ay Gittin kayboldum karanlıklarda, bulamıyorum kendimi SEN  İçimdeki çocukluğumdun benim Küçük sebeplerden mutluluğum, neşem Deli dolu gençliğim  kısacık ömrümdün Bedenime candı dokunuşların, nefesin ruhum Gittin dokunuşunu unuttu bedenim Önce gençliğim gitti sonra da canım SEN Biriktirdiğim mutluluğumdun benim, hayallerim Yarınlara  umutlu bakışım Şu dünyada tek güvendiğim Oysa ben adım kadar emindim senden Ama sen gittin ve benim için bittin ŞİMDİ SEN Benim unutmak istediğim geçmişim Kırılan umutlarımsın, solan sevdam Şimdi sen benim en büyük hatam Şu hayatımda en  çok yanıldığım                                     Caner TÜRE  

Bugün Sevdim seni çok sevdim titredim üstüne Kaybetme korkusu sardığında ürperirdi yüreğim Sonra en kötü kabusuna uyandım Ölüm gibi çökmüştü canıma ayrılık Ne kadar çabalasam da dişimle tırnağımla savaşsam da olmadı Kazanamadım, kaybettim  bir parçamı Kırıldı direnişim, yitirdim sana ve aşka inancımı Umutlar da tükenince bir bir, yenildim ayrılığa Uykusuzluğa mahkum bir gecenin sonunda Küçücük bir ihtimale uyansam da her sabaha Güneşin batışında anladım beyhudedir bekleyişim Gitmek istedim  bir an, vazgeçmek her şeyden Gidemedim sevdam pranga oldu ayağıma Kalmak belki seninle bir ihtimal vazgeçmek ise ölüm Ben ölümü seçtim bugün                  Caner TÜRE

Değer mi yüreğim Yine gecenin bir yarısı yine haram uykular Gecenin zifiri karanlığı gibi çökmüş üstüne hüzün Öyle bir hiçliktesin ki, ne başlangıcı belli ne sonu Değer mi  yüreğim uğruna çektiğin bunca acıya Değer mi  yüreğim Baştan sona saçma, daha ilk satırından belli sonu ayrılık yazılmış,  Adına aşk denen ucuz bir romanın figüranı olmaya Şimdi faydası yok pişmanlığın, bir şey gelmez elinden Geri getiremezsin ömründen çalınan yılları Tüketecek seni içten içe yanan ateş Ve anlayacaksın da en sonunda artık çok geç olacak  

Yıllar sonra ilk defa görmedim seni rüyamda Hayalin dolaşmadı odalarımda Olsa gelirdi her gece,başımı koyardım dizine Ben anlatırdım sen dinlerdin okşardın saçlarımı ben dalarım uykuya Neden gelmiyorsun artık yoksa unutuyormuyum seni Hiç bir şey yapmak gelmiyor içimden Ne şarkılar hatırlatıyor artık seni Nede şiir yazmak istiyorum eskisi gibi Sana yazıyordum halbuki bütün şiirleri Doğum gününmüş bir kaç gün önce Unutmuşum hiç unutmazdım oysa Sensiz de kutlardım derdim iyi ki doğdun iyi ki varsın İlk defa kutlamadım ilk defa iyi ki varsın diyemedim Neler oluyor yoksa unutuyormuyum seni                                                  Caner TÜRE

Gidince sen, bırakınca beni yapayalnız O günden beri gülmedi yüzüm Bir ihtimal vardı sımsıkı sarıldığım Bekledim, gece gündüz bir umut dönersin Geçmişte bırakıp tüm olanları yeni bir şans verirsin diye Bekledim gelmedin işte o an, yitip gitti umutlarım Bana kalan kaderim yaptığın  sensizliğe alışmak, Çizdiğin bu  yola yürümekti çaresizliğim  Ölümdü benim için aşkından vazgeçmek Seni unutmak mecbur bıraktığın Sildim izlerini bir bir yüreğimden  Zor oldu elbette  kolay değil onca yılları Hatıraları,alışkanlıkları.yaşanmışlıkları unutmak Acılar,buhranlar,ölüm kadar zor bir yalnızlık, Birde kendine karşı savaşmak yok mu zifir karası gecede Duvarları yumruklayarak ağlaya, ağlaya uykusuz gecelerin karanlığında yitirdim umutlarımı Anladım ki umutlarını yitirince ölüyormuş insan Gelme   Çok zaman geçti aradan ne ben eskisi gibiyim Nede senin bıraktığın gibi buralar Yitirdiğim umutlarımla gitti biriktirdiğim sevdalar Tükendikçe içimde bir şeyler öldü ruhum   

Özlüyorum Seni Sene-i devri gidişinin kutlu olsun Buldun mu bende bulamadığın o mutluluğu  Daha huzurlumusun şimdi rahat mı vicdanın Cevap buldun mu sorularına  şimdi daha mı iyisin Düşünüyormusun !.., ben özlüyorum seni Ben senden sonra hiç olmadım eskisi gibi Bir yarım hep eksik yüreğim öksüz Tükeniyorum azar azar, günüm sensiz Yaşıyorum yaşamak denirse bir hayat yarını belirsiz Hiç olmuyor böyle  özlüyorum seni Öğrenmek için yokluğunla  mücadele etmeyi Kendimle savaşa savaşa unutmaya çalışıyorum Olmuyor bir türlü aklıma geliyorsun ansızın Geceme düşüyor gözlerin tenini istiyor tenim İliklerime  işliyor her geçen gün özlemin Kaybediyorum ben o savaşı,  özlüyorum seni Ne eskisi gibi şiirler yazasım var Nede eskisi gibi güzel geliyor  şarkılar Çayın yanında içtiğim sigara bile keyif vermiyor Seni bilmem bana anlamsız dünya, özlüyorum seni